Yaklaşık olarak geçen yıl bu zamanlar, bir kan tahlilinin alacağım her nefesi bu kadar değiştireceğini bilmiyordum. Tahlil sonucu elimde Gülsem mi ağlasam mı bilmiyordum. Hiç beklenmedik bir zamanda içime bir kalp daha düşmüş, kaygılar, korkular, heyecanlar birbirine karışmıştı. Çok kitap okuduğumu bilen arkadaşlar hemen kitap tavsiyelerine başlamıştı. Sevgili dış sesler daha o zamandan onu yap, bunu yapma baskısıyla üzerime hakimiyet kurmuştu. Bende hamilelik döneminde ne hamilelik ne de bebek hakkında tek sayfa kitap okumadım. Okuduğum iki kitap oldu. İlki Y Kuşağı Annesiyim Ben, ikincisi ise

Emiyor mu. Bu kitapla tanışmamış vesile olan kişi kitabın editörü Elif Hilal Doğan eski, naif dostumdur. Hamileliğimi öğrenir öğrenmez tembihledi beni “mutlaka oku” diye. Koşarak gittim aldım. Bende bir heyecan kesin çok motive olacağım anneliğe edaları ile başladım kitaba. Başladım kitaba geldim 20. Sayfaya. Başlık “Ne mutlu 70_80 kuşağına!”
“30’lu yaşlarımızdayız hepimiz.
Anne olalı on yıldan az oldu.
Ne zaman büyüdük! anne olduk anlayamadık.
Yarış atı gibi ergenliği kız, genç kızlığımız hep test çözmekle geçti.
En iyi notları biz aldık, en başarılı biz olduk.
En iyi okullarda okuduk ve şahane bir diploma sahibi olduk.
Sonra anne olduğumuz güne kadar yaptığımız her şeyi çok büyük bir başarı sandık.
Çünkü öyle sanmamız istendi.
En önemli şey akıllı uslu olmaktı; küçük bir kızken de büyüyünce de bir şey değişmiyordu.
Akıllı uslu küçük kızlar derslerine çok çalışırlar ve hep başarılı olmak için çabalarlardı.
Arada Barbie evi için sağlayabilirler di ama çok uzatmasınlardı. Çünkü akıllı uslu kız olmak bunu gerektirir.
Misafir gelince annelerine yardım etmeli, sofra toplamaları, süpürge tutmalı gayet olağandı…”
Ben bu sayfayı daha bitirmeden ağlamaklı olmaya başlamıştım bile. İster hormon diyiverin, ister duygu kardeşliği… Sanki satırlar aha da ben dedirtiyor, daha önce ufak kağıt kesiği kadar olan yaralarıma limon sıkılıyordu. “Ne oluyor ya “dedim. Hani ben mükemmel anneligin motivesini bu kitapta bulacaktım. Orası öyle değilmiş işte. Bir çocuğu büyütürken önce kendi çocukluğunla hesaplaştırıyor kitap seni. Hani bir buhran içindeyseniz, geçmişte yaptıklarınız ve yapamadıklarınızla kavganız bitmemiş ise şimdilik bulaşmayın bu kitaba. Çünkü Sabiha hanım hepimizin dili olmuş, sulh yapmış 80 kuşağının yaşadıkları ile.

Ebeveynlik başlı başına çok zorlu bir yolculuktur ve özellikle bu yolculuğun en zorlu virajı olan çocuğun ilk senesi yeni anneler için tam bir stres …

www.uykusuzanneler.com daki röportajda çok güzel özetlemiş:

“Y Kuşağı nesil tanımları içinde 1980-1999 yılları arasında doğan kuşağı anlatmak için kullanılan bir terim. Ve ama bizim büyüdüğümüz topraklara özel özellikleri de olan bir nesil bizimkisi. 80’lerin kızları yani biz eğitim ve kariyer hedefleri olan, ayakları üzerinde durması için yetiştirilen, ekonomik bağımsızlığı olsun diye üzerine titrenenlerdik. Tüm bu kültürel değişimin, modernleşmenin ve bilgi çağının gölgesinde bahçeli evlerden apartman dairelerine taşınan orta direk şehirli ailelerin sokakta oynama şansına sahip son çocuklarıydık. Tabi tüm bu değişimlerin en önemlisi ise tartışmasız teknolojide yaşanan hızına ayak uydurmakta zorlandığımız müthiş gelişmelerdi. Yani bizler ilk cep telefonun ilk akıllı telefona evrilmesi esnasında büyüyen ergen olan nesiliz. Telefon konuşmalarından kısa mesajlara, mektuplardan elektronik postalara, çıkma tekliflerinden izdivaç programlarına uzanan bu yolda kendi duygu evrimimizi tamamlayamadan anne olduk diyebilirim kabaca. Haliyle naçizane fikrim bugün anneliği zorlaştıran en büyük etkenler yaşadığımız bu hayat tarzı. Ben kaderin cilvesiyle bu kutunun dışına çıkarılmış bir anne olarak yavaş hayattan bildirerek yazdım bu kitabı. Dediğim gibi dilerim ki okuyanları da yavaşlatır, düşündürür ve iyi hissettirir.”

Kitaptaki #gebekafası ve #lohusakafası bölümlerini okuduğumda, elalem baskısına karşı savaş boyalarının sürdüm sanıyordum oysa yanılmışım kendime derman olamadım ama lohusa arkadaşıma bir kap yemek yapıp götürmenin kıymetini yaşamadan önce #fazlaanne den öğrendim. Kolik nedir bilmiyordum bile okudum, gözüm korktu. Tek dileğim bebeğim kolik olmasın oldu ama gelin görün ki sanki ben daha zorunlu daha #fazlabebeğinannesi olmayı istemiştim gibi veteriner beteri bir bebem oldu. Ben bu zor bebekle boğuşurken aklıma okuduklarımız geldi. Çocuğun doğmamışken okumak kolay, asıl şimdi yalnız olmadığı bilmeye ihtiyacım var deyip hiç uyumadığım gecenin birinde yeniden aldım kitabı elime.Sayfa 77: “oğlum beni affet!” Başlığı lohusalığın, uyku nedir bilmeyen bebenin, gaz sancılarının, sezeryan acılarının etkisi ile ufak bir ağlama nöbetine dönüştü. “Az önce seni izledim uyurken, son zamanlarda bunu çok yapar oldum. Doğduğum günden beri bunu her gece yapmayı akıl edemediğim için beni affet. Çünkü ben sürekli ağlamanla, bu dünyaya alışamamış olmakla, diğer bebekler gibi kolay olmamanla, uyumamanla, huzursuzluğunla ve daha birçok başka şeyle uğraşırken zamanın bu kadar çabuk geçeceğini akıl edememiş im, özür dilerim. Seni uyutup da izlemediğim günlerin acısını çıkarabileceğim bir şey olmadığını bilseydim, ah bilseydim…. Bilemedim anneciğim. Beni affet.” Evet her kolik annesi bilir ki o bebek zaten maksimum 40 dakka uyuyacak ve uyutmayı basarabildiyseniz tek o kırk dakka uyusun diye nefesinizi tutabilirsiniz. Ben bunu okuyup ağlayıp gidip güç bela uyuttuğum bebeyi öpüp uyandırıp ardından yeniden uyumuyor ama bu buhranın kapılmıştım. En çok etkileyen bölümlerden biri de “Kolay çocuğun annesine mektup” bence bu bölümü tüm toplum okunmalı ki ağlayan bir bebe görünce cık cık yapmadan önce bir düşünsünler. Özetle,,annelikten ziyade geçmişime ve geleceğime ufak dokunuşlar yapan bir kitap okudum. Çocukluğumun heveslerini gençliğimin acılarına sarıp, yetişkinliğin ilk aşaması annelik ile sınadım. Keyifli okumalar…